donderdagblog ” op toernee met het Franse “Glenn Miller Memorial Orchestre”

De eerste keer ……. op toernee met het Franse Glenn Miller Memorial Orchestre

Tegen het eind van mijn studie werd ik benaderd of ik zin had aan de Franse Glenn Miller band vast deel te nemen en zo’n 50 concerten per jaar in het land van Marianne te geven. Ja, dat leek me wel wat. Doen !

Nadat ik mezelf als nieuweling keurig voorgesteld had aan de overige Nederlanders tijdens onze toevallige gezamenlijke stop op Parkeerplaats Hazeldonk, carpoolden we richting Franse grens.

Onze chauffeur bestuurde met een zwarte gangster­­­bril op zijn hoofd zijn, door het niet wassen zwart geworden, witte Mercedes 190 van gemakkelijk 12 jaar oud met een peuk in de hoek van zijn mond. Vier keurige jongemannen in een prestigieuze automobiel op weg naar het Zuiden, toch werden we aangehouden aan de Franse grens. Of we even alles wilden uitladen. Alle spullen voor twee weken toer, van instrumenten, smokings, toiletspullen, schone onderbroeken tot sterke drank, stonden binnen een kwartier netjes op de vluchtstrook bij Rijssel, of in het Frans : Lille. De douaniers waren het snel eens. Kennelijk werden wij te licht bevonden en mochten we verder rijden, zonder verder commentaar. Aardige lui toch, die Fransen.

Onderweg werd ik door mijn ervaren reisgenoten ingelicht over de gebruiken binnen de band. Ook werd mij uitgelegd hoe het management functioneerde, of beter het gebrek daaraan. Het leek me belangrijk om een goede beurt te maken als nieuweling bij het management en dapper mij keurig aan hun voor te stellen. Ik zou ze meteen herkennen.

We arriveerden als laatsten bij een hotel in Rungis, net ten zuiden van Parijs, waar de opstapplek was. Hier stond de bus te wachten op onze komst, zodat we konden vertrekken. Voorin opvallend bleke mensen die er allemaal uitgeput uitzagen en lagen te slapen of dit uitstekend veinsden. Dit waren de Engelsen. De formule van de Franse Miller band was toen : koper uit Nederland, saxen uit Engeland (ik vormde hierop een breuk met de traditie) en ritmesectie uit beide landen, geen Fransen, behalve de toermanager en het management.

We waren nog geen 10 minuten onderweg toen de bleekneuzen wisten te melden dat er 4 concerten niet doorgingen (en in de muziekwereld logisch ook niet betaald werden). Dat begon niet best, balen. Dit was slechts het begin…..

We bereikten onze plek van bestemming. Een nors kijkende man met verwilderd, lang, grijs haar, wallen rondom zijn hele oogkassen, een dikke sigaar in zijn mondhoek en een borstomvang van een volwassen mannetjes-gorilla stapte uit een zwarte BMW met wel 40 deuken. Toen het andere portier open ging verscheen een veel te zwaar opgemaakte vrouw met een drie maten te kleine legging met print uit begin jaren ’80. Ja, dit moest het management zijn. Nog maar even niet mezelf voorstellen. Ze namen ons mee naar een, ongetwijfeld goedkoop, restaurant van dubieuze kwaliteit. Het enige wat er lekker smaakte was de vin rouge.

Met respect observeerde ik het drinkgedrag van de bandleden. De Engelsen waren duidelijk koploper, met zo’n wijntje of 8 a 9 gemiddeld per persoon bij een maaltijd van nog geen uur. Hun ongekroonde koning was de voormalige bandleider, die zelfs restjes wijn van andere tafels in zijn inmiddels toegeëigende privé-fles goot voor later gebruik.

Yes guys, on ze stage plieze. Dronken betraden we het podium. We voerden onze show op. Fantastische zaal met al die balkonnetjes, net de Muppetshow. Leuk publiek ook die Fransen, ze gaan echt helemaal uit hun dak, zeker na de laatste in ze mood. Vive Glenn Miller !

Na het concert geen hotel, maar terug de bus in. We moesten ’s nachts doorrijden om ons zondagochtendconcert te halen. Oei, geen slaap. De planning van het toerschema was zeer weloverwogen gedaan. Zo speelden we meestal een concert in het Noorden, gevolgd door een concert in het Zuiden, liefst minimaal zo’n 900 km verder, om de dag erop weer 80 kilometer van de plaats van eergisteren te spelen. Rijtijdenbesluit bestaat niet echt in Frankrijk, geef musici drank en alles kan !

Onderweg maakten we nog mee dat de bus na een volledig overbodige move van onze buschauffeur Patrick in een nat grasveld tegenover het theater belandde en door een takelwagen eruit getrokken moest worden. Ik maakte op een nacht een echtelijke ruzie mee van ons inmiddels geliefde management in de hotelkamer naast de onze. Stoelen en glaswerk sneuvelden, oordoppen bleken volkomen nutteloos. Zie French way….

Het kwaliteitsniveau van de hotels was niet best, meestal rugpijn na een nachtje op een parabolische matras, als je geluk had kon je zomaar in een tweepersoonsbed belanden met je roomie in plaats van de afgesproken twee eenpersoonsbedden. Daar stond tegenover dat het ontbijt, bestaande uit precies een croissantje met jam en een kopje koffie waar je de hele dag mee moest doen tot het diner, meestal al binnen twee minuten verteerd was.

Aangezien de Engelsen werkelijk iedere nacht tot een uur of zeven doorfeestten werden stinkkazen aangeschaft teneinde in de bus gezellig te kunnen ontbijten rond 4 uur ‘s middags. De bus werd immers primair gebruikt om te slapen en lekker op te laden voor een nieuw drinkavontuur. Inmiddels continu gehuld in een walm van stinkkaas uit de bagagevakken boven de Engelse hoofden en sigarenrook van de Nederlandse delegatie, stoomde de toerbus met een niet mis te verstaan moyenne van 107 kilometer per uur over de Route Nationale. Op de peage moet het er nog sneller aan toe gegaan zijn.

Op een onfortuinlijk ritje werd onze Patrick na een van zijn continue snelheidsovertredingen staande gehouden door de Gendarmerie. Hij moest meteen al zijn tacho schijven inleveren. Hieruit bleek dat hij veel overtredingen had begaan en moest een boete van ca. € 1400 betalen. Zijn commentaar, nuchter “Ah, c’est la vie”. We vervolgden onze weg naar ons volgende concert, onverminderd scheurend.

Op de onvrijwillige rustdagen keerden we terug naar de thuisbasis van het busbedrijf, Mullhouse. We verbleven enkele nachten in ons “thuis-hotel” Bristol. Een dagje Mullhouse is wel leuk, twee ook nog wel, maar na drie dagen heb je de uitzichttoren, het spoorwegmuseum of het automuseum wel gezien.

We speelden die toer ondermeer in het prachtige amfitheater in Orange, aan de Middellandse Zee bij Marseille en in Cannes, in het Palais du Congres in Parijs, waar we voor die gelegenheid gekleed gingen in militair tenue en met een niet startende jeep probeerden het podium op te rijden, gadegeslagen door 7000 bezoekers. We speelden verder aan het prachtige Place Stanislas in Nancy, in het saaie Amiens, Carcassonne richting Pyreneen en het Bretonse Concarneau. Stuk voor stuk erg leuke concerten.

Aan een lange toer van twee weken kwam een eind. Het management kwam een stapel enveloppen ongeinteresseerd uitdelen. Om mijn cheque me toe te eigenen stelde ik me dan toch maar aan hun voor. Mijn naam bleek te kloppen met de naam op de enveloppe. Mooi ! Met de overige bandleden werd gehugd en iedereen keerde weer huiswaarts.

Werner Janssen

ACTIVITEITEN

21 maart Metropole Orkest en Percossa, Utrecht
21 maart Holland Big Band, Leiden
22 maart Metropole Orkest en Percossa, Utrecht
22 maart Big Band Fort Night Swing, Bilthoven
23 maart Metropole Orkest en Percossa, Utrecht
24 maart Metropole Orkest en Percossa, Utrecht
27 maart Fort Night Swing
28 maart 16.00-18.30 u. Workshop saxofoon sectie en quartet. Harry Bakker saxofoons, Dorpsstraat 12, Muiderberg.
31 maart directie Muziekvereniging “de Volharding”, Berkhout
11 april 15.00-17.30 u. Workshop “Improviseren voor beginners”, Saxcompany, Den Bosch